ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Η μουσική ανέκαθεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στις ζωές των Ελλήνων και, συνεπώς, η Ελληνική μουσική έχει εξελιχθεί ως μια μορφή τέχνης, ένα μουσικό σύστημα, και ως δημιουργική έκφραση. Ως τέχνη έχει διαβαθμίσεις, λειτουργίες, συστήματα, ρυθμούς, αρμονικές συμφωνίες και συμβολισμούς που διαφέρουν από αυτά της Δυτικής μουσικής.
Χωρίς αμφιβολία η σημαντικότερη συνεισφορά στην Ελληνική μουσική έγινε από το Βυζάντιο με το μοναδικό Βυζαντινό άσμα, ένα μουσικό σύστημα που προέρχεται από τον 1ο αιώνα μ.Χ. ως η ακαδημαϊκή μουσική της πελώριας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό άσμα έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας, στα πλαίσια της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας και το κατάλληλο μέρος για να το ακούσετε είναι κατά τη διάρκεια της Κυριακάτικης λειτουργίας.
Μια άλλη όψη της Ελληνικής μουσικής είναι η τα αθάνατα εθνικά τραγούδια, πολλά από τα οποία είναι τόσο σεβαστά όσο τα θρησκευτικά. Αυτά είναι τραγούδια που προέρχονται από την ψυχή του έθνους και αναφέρονται σε ατομικούς και συλλογικούς, εθνικούς αγώνες, περιπέτειες, συναισθήματα, τα πιστεύω και τις δοξασίες των ντόπιων. Υπάρχουν ηρωικά και συναισθηματικά τραγούδια, τραγούδια των βουνών, των πεδιάδων και της θάλασσας, ιστορικά και κοινωνικά τραγούδια, τραγούδια χαράς και λύπης και τραγούδια που συνδέονται με τους αγέραστους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολύ ρυθμοί και όλα τα μέτρα και τα σταθμά χρησιμοποιούνταν τόσο στην αρχαιότητα όσο και στις μέρες μας. Η εδραίωση και η διδασκαλία της μουσικής έχει ρίζες στην αρχή της Ελληνικής ιστορίας. Ο Ερμής, ο Απόλλων, η Αθηνά, ο Διόνυσος και οι Μούσες ήταν οι ιδρυτές της Ελληνικής μουσικής και ημίθεοι όπως ο Κένταυρος Χείρων την δίδασκαν στους ανθρώπους. Ο Αμφίονας έχτισε τη Θήβα πάνω στον ήχο της λύρας του, ο Ορφέας ημέρευσε άγρια ζώα με τη μουσική του, ενώ ο Πυθαγόρας επιχείρησε να σηματοδοτήσει τα μυστήρια του απείρου στη βάση της μουσικής συμφωνίας. Με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το Ελληνικό μουσικό σύστημα διαδόθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και έγινε μια κοινή μουσική γλώσσα και μέσο έκφρασης μέσω του ήχου. Στη σημερινή εποχή, οι Έλληνες διασκεδάζουν με τα εξής είδη μουσικής αναλόγως την περίσταση, το μέρος και τη διάθεση:
Παραδοσιακή μουσική:
Τα Δημοτικά είναι παλιά παραδοσιακά τραγούδια που συνοδεύονται από κλαρινέτα, κιθάρες, ντέφια και περιλαμβάνουν και χορευτικές μορφές μουσικής, όπως το καλαματιανό. Τα Νησιώτικα είναι επίσης παραδοσιακά τραγούδια που προέρχονται από το Αιγαίο, όπως ο Μπάλος. Η μελωδία τους είναι γενικά εύθυμη και λυρική και αποτελούν την παραδοσιακή μουσική και της Σαντορίνης. Τα Κρητικά είναι τα παραδοσιακά τραγούδια που προέρχονται από την Κρήτη και η λύρα είναι το υπερισχύον μουσικό όργανο.
Διάσημη μουσική:
Το Ρεμπέτικο προέρχεται από τις παραδόσεις των αστών φτωχών και συνοδεύεται από το μπουζούκι. Το Έντεχνο που σημαίνει κυριολεκτικά το τραγούδι της τέχνης είναι ορχηστρική μουσική με στοιχεία από τον Ελληνικό παραδοσιακό ρυθμό και τη μελωδία και αναφέρεται συχνά σε πολιτικά ζητήματα ή βασίζονται στα έργα διάσημων Ελλήνων ποιητών, όπως κάνει και ο Μίμης Θοεδωράκης. Το Λαϊκό ήταν ευρέως διαδεδομένο τις δεκαετίες ’50 και ’60 και έχει επηρεαστεί κυρίως από την ανατολίτικη μουσική. Τα Λαϊκά από την άλλη που σημαίνουν τα τραγούδια των απλών ανθρώπων, είναι στην εποχή μας το πιο γνωστό είδος μουσικής. Το Τσιφτετέλι ήρθε στον Ελλαδικό χώρο με τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία τη δεκαετία του ’20 και ουσιαστικά αποτελούν την Ελληνική εκδοχή του χορού της κοιλιάς. Τα Σκυλάδικα είναι η Ελληνική τροποποίηση της Αραβικής μουσικής. Επιπλέον, υπάρχει το Ποπ Έντεχνο, η Σύγχρονη Ποπ, η Εφηβική Ποπ, η Ποπ Ροκ και η Ποπ Ραπ.
